Sailing the Withsundays

Speciaal voor M. Klomp/Eugene: we gingen zeilen met Lau en Hilke langs de Whitsunday eilanden. Kleine storm meegepakt. Van prachtig koraal naar de Melkweg: onze reis kan niet meer stuk! Na een schijtnacht in een hostel in een prachtige air bnb beland. Echt helemaal top!

We vliegen vanaf Alice Springs naar Mackay: van het midden naar de oostkust. Das niet zomaar ff gepiept, zeker niet als je onze route volgt. Alle milieugekkies moeten even de komende regels overslaan of een paar extra bomen in hun tuin planten voor ons. We vlogen vanaf A.S. naar Adelaide, toen de volgende vlucht naar Brisbane om vervolgens over te stappen naar een vlucht naar Mackay. En 8 uur later stonden we weer met onze voetjes op de grond. Tijden de eerste vlucht zaten we naast een meissie dat Nederlands bleek. Toen ze Thijs hoorde praten wist ze het zeker: die komen uit Eindhoven. En toen ze ook nog eens uit de Achtste Barrier bleek te komen en onze vriendin Lisette kende van scouting was het feest compleet. It’s a small world after all.

In Mackay werden we opgepikt door Lau’tje en Hilke die met hun gehuurde familiewagen al een dag in Mackay verbleven en met smart wachtten op ons ;) We crossten na een snelle hap direct door naar Airlie Beach (nog zo’n 140km) waar de volgende dag onze zeilboot zou vertrekken. We dropten de auto en zochten ons hostel op, dezelfde als waar ik 3 jr geleden verbleef (wat een boer niet kent he…..). Het hostel hadden we zo gevonden, nu nog naar binnen. Lastig lastig want de deur zat dicht. We vonden gelukkig een kier in een schutting en weer persten ons er met ons 4en doorheen en dropten de tassen erover. Als een stel stoute pubers waren we met recht trots op onszelf, ware het niet dat we kort daarna gewoon een weg vonden die direct naar ons hosteldorm leed. Great.
We besloten een biertje te gaan drinken in het uitgaansgebied van Airlie Beach. Ons gezicht werd ingescand en vergeleken met onze ID kaart en dat werd nogal gruwelijk serieus genomen. De tent was meer leeg dan vol dus ik heb het vermoeden dat de security zich gewoon stierlijk verveelde. Toen we eenmaal binnen waren, kwam de harde realiteit toch wel ffkes aan: we werden oud. De gemiddelde leeftijd was 18jr, de rokjes tot net over de schaamlippen en de tepels bedenkt met alleen plakkers. We waren zwaar undressed, of overdressed, tis maar net hoe je het bekijkt. De muziek op standje gehoorbeschadiging. Wie me kent weet dat ik alles in het leven vier (behalve carnaval) en het liefst geen festival oversla, dus ik ben wat decibelletjes gewend, maar dit sloeg alles. Maargoed, een kannetje bier moest lukken. Daarna snel een ‘rustigere plek’ voor ons, jonge bejaarden, opgezocht.

Die nacht in het hostel werd de mooiste uit Thijs zijn 'hostelcarriere'. Een beetje backpacker weet dat je het onderste bed van het stapelbed moet hebben vanwege de stopcontacten, je er kan cocoonen door er een handdoek voor te hangen en je bent dichtbij je spullen. Helaas: we lagen alle 4 in een ander bed bovenin. Kak. Tegenvaller. De lucht die in de kamer hing was om bang van te worden. Soort van schimmelige sneldrooghanddoek icm zure sportschoenen. Thijs nam al de dubbele dosis Melatonine (net als wij alle 3) in de hoop hier toch doorheen te slapen. Helaas gooide onze ietwat vadsige en onhygiënische Engelse vriend roet in het eten (hierna ook wel ‘de tuba’ genoemd). Zo’n half uur nadat we onze oren op het kussen hadden gedropt, ging hij heel stilletjes naar het toilet. Handig om hierbij te weten is dat het toilet in de kamer zit en de deur aan de onderkant open is voor zo'n 30 centimeter (WARUM?? niemand die het weet). Hij probeert heel stilletjes te doen, maar het leed is al geleden. De Tuba is duidelijk aan de race en we kunnen allemaal meegenieten, wel 40 minuten lang. Vanuit Thijs z’n bed horen we alleen maar: 'oooooh!' 'aaaah!' 'sjeeeeezus!' 'man man man!' en 'Det dit is toch niet normaal?!' En nee, het was ook echt niet normaal, maarja, wat doe je eraan? Als De Tuba vervolgens terug z’n bed in duikt zonder z’n handjes te wassen, krijg ook ik kokneigingen. Vlak daarna slaat de melatonine in en slapen we als een os. Thijs niet, die hoort het gesnurk, gezaag, gefart en de geur van het toilet laat hem niet los. Topnacht. Hij gaat nooit meer in een hostel, nooit meer. 

De volgende ochtend nuttigen we een goed ontbijtje en komen Hilke en ik (die geregeld een nacht in een hostel hebben doorgebracht) tot de conclusie dat we echt te oud worden voor dit soort (zuip/feest/grote dorm/onhygienische tiener - hostels). We hebben nu toch meer aan een goed koud biertje, een goede kop koffie en een fatsoenlijke nachtrust. We duiken nog even de bottle shop in want op de boot geldt: BYO. Dat laten Lau en Thijs zich geen 2x zeggen: 48 blikken bier en 4 water. Mooie verdeling.

De weersvoorspelling is kort gezegd: ruk! Het is niet heel warm en het regent geregeld. Superweer om te gaan zeilen. We gaan aan boord met nog 7 anderen (2 vriendinnen, naast ons 1 ander stel en Olga uit Duitsland) en 3 bemanningsleden waarvoor 1 kapitein. Enige voordeel aan dit weer is de wind en de zeilen worden dan ook al snel gehesen en off we go! Lekker scheef gaan, helemaal gaaf. We zitten met onze bakkes vooraan, beste plek dachten we. Totdat de eerste golf inkickte en we als verzopen katjes werden gegrepen door de koude wind. Dit hadden we toch ff iets anders voorgesteld. We meren aan om te gaan snorkelen en krijgen stingersuits aan (ter bescherming tegen mogelijke zeer vervelende en soms giftige kwallen - dit idee alleen al zwemt zoooo chill). We zagen prachtig koraal, maar het was zo koud dat we na een half uur terug aan boord gingen voor een warm bakkie thee (jaja, dat zegt wat). Die avond wordt er voor ons gekookt en drinken we met het hele team en crew biertjes en genieten we van de magische sterrenhemel. Zoveel sterren; echt ongelooflijk. We zien zelfs de Melkweg!! Hoe fucking vet en bijzonder!! De Melkweg is zo duidelijk te herkennen tussen al die sterren, het is een soort fel oplichtende nevel van miljoenen sterren die als een soort draaikolk tussen de andere sterren staan. Alsof je door een soort draaiende stroboscoop disco kijkt. Een soort van gratis ‘trip’ ;) De nacht is warm in de cabine en we deinen lekker op de golven. Prima geslapen.

Die ochtend ontbijten we vroeg en zetten we koers naar Whitsunday Island, de grootste van alle eilanden. We arriveren op Whitheaven Beach. En het grote nadeel daarvan is: alle stranden ooit waar dan ook zullen voor altijd minder mooi zijn. Het zand is zo extreem wit en zo uniek in zijn soort dat het verboden is mee te nemen (sorry, Lisette). Het bestaat voor 98% uit pure silica (ook wel bekend als kwarts), als enige ter wereld. Miljoenen jaren geleden ontstaan uit een grote aardverschuiving en via de zee naar dit strand gestuwd. De aardkost is allang gesloten en dit zand wordt dus niet meer geproduceerd door Moedertje Natuur. Het wordt niet warm op een hete dag (maakte niet uit, het was toch koud, maar anyway) en je kon er je tanden mee poetsen en je ringen mee laten shinen. Met onze stingersuit aan zwommen we tussen de baby lemonsharks en de pijlstaartroggen. Toch leuk.
Die middag snorkelen we op een andere locatie in de Great Barrier Reef waar we kennis maken met megagrote vissen. Big George beukt je gewoon aan de kant voor een lekker stukkie ham en we doen ons allemaal stoerder voor dan we eigenlijk zijn. Lau zitten ondertussen met een bleek gezicht in het rubberen bootje: zeeziek.

Too bad voor Lau kwamen we die middag in een regelrechte storm terecht. We ging recht op een bijna zwarte lucht af en we voelden al nattigheid toen plotseling de crew hele lekkere warme regenpakken aandeden, terwijl wij niet veel meer bij ons hadden dan een bikini (wat het was gvd toch droogseizoen hier??!). De wind zwengelde aan waardoor was nog meer op ons kantje gingen en Hilke bijna gelanceerd werd van de ene naar de andere kant van de boot. Lau zat steady achterin, Thijs hing in de cabine aan een stang aan het plafond en ik zat met de vermakelijke Olga in de deuropening van de cabine. Het regende als een malle en we gingen hard. De crew vond het enig en dat was mijn enige graadmeter om niet gigantisch in paniek te raken en mij mentaal voor te bereiden op een zeemansgraf. Naderhand vertelde de crew dat ze 18 knp hadden gehaald, iets wat ze normaal alleen in races doen en niet met passagiers. Nou, die kunnen we ook weer afvinken. We dachten meer aan zonnen op het dek en in het water springen als ik echt aan het burnen zou gaan. Die avond zaten we met z’n alle binnen spelletjes te spelen in een oververhitte cabine. Gesjellug.

De laatste ochtend snorkelen we nog wat door het koraal van het GBR, echt fantastisch mooi hoor, maar de kou overheerst gewoon. Lau en Thijs zitten al vrij snel op de boot maar Hilke en ik houden vol, gewoon omdat we vinden dat het moet, want we zijn nu hier. Rond het middaguur arriveren we weer in Airlie Beach. Nemen afscheid van de crew en Olga en droppen aan de lagoon om de laatste biertjes te nuttigen (dat ging op de boot natuurlijk onverminderd door: storm of niet). De lagoon is een tof zwembad in Arlie Beach, want het is overal te gevaarlijk om in zee te zwemmen vanwege croco’s en stingers (kwallen). Nadat ook daar de hemel begint te huilen, gaan we maar in een bar wonen. Wat moet je anders? We ‘mogen’ nog 2 nachten in het fijne hostel, maar besluiten na wijze raad dat we snel een air bnb boeken in Arlie voor de nacht daarna. En dat bleek een goed besluit want nadat Thijs na weer een lastige nacht de volgende ochtend om 8.30u per ongeluk zijn Franse kamergenote wakker maakte en ‘PUTAIN’ naar z’n hoofd kreeg, was de maat vol. Snel naar de air bnb van Ian. We hadden alleen maar regen, maar hij bleek een overdekt terras te hebben met uitzicht over de baai van Airlie Beach en het regenwoud in de achtertuin. ZO MOOI! We werden hartelijk ontvangen door dit Aussie stel van in de 60 met een paar biertjes. Ze waren vanuit Melbourne hier komen wonen voor hun oude dag: beetje vissen, beetje varen, beetje bier drinken en een beetje van het uitzicht genieten. Hoe fijn! We hebben met zn 4en genoten van de drankjes, de bbq, de schone douche en het fijne bed.

Die ochtend halen we de campers op om aan onze gezamenlijke roadtrip te beginnen. NOT! Bij de check van onze campert bleek de waterpomp stuk. Normaal een klusje van 10min als je de goede middelen hebt, maar laten die er nou ff niet zijn. Zo’n 3 uur later toch op weg en het is serieus jagen om de ferry vanuit Townsville naar Magnetic Island te halen. Laat dat maar aan Thijs over. Wij voorop, Lau en Hilke achter ons aan. Vol gas, 120km/u (is toch echt de max voor zo’n ding) en alle auto’s inhalen bij de ‘passing lane’. Je had ons moeten zien, hilarisch. Als we in Townsville aankomen parkeren Lau en Hilke hun campert om bij ons in te jumpen, met gierende banden laden we hen in ons busje. En dan blijkt dat we aan de verkeerde kant van het kanaal zitten! Kut! Alsof Thijs in een Porsche zit, scheuren we door Townsville en komen we met rokende remmetjes bij die ferry, die nog alleen op ons staat te wachten. Hop en erop, trossen los en gaan!!!

Op naar Magnetic Island. En de emergency (ja ik houd iedereen lekker in spanning..), maar dat wisten we toen gelukkig nog niet.

XO

Thijs, Lau, Hilke en Det