Kangaroeland op zijn best: de outback!

Speciaal voor M. Klomp aka Eugene: je bent duidelijk weer aangehaakt, dus de rubriek is weer terug! We gaan eindelijk naar het echte Australie aka Kangaroeland. Rood stof, zo’n 22-26gr (want het is winter) en een hele dikke vette bijzondere rots: Uluru. Vol gas met een 4WD over een afgelegen gravelroad is toch echt het vetste wat er is! En bezoekje aan de Royal Flying Doctor Service en een fijne afsluiter in een hotelletje. What a life! 

Ein-de-lijk. Eindelijk gaan we de outback in. Met een 4WD m crossen we richting het hart van Australie, the centre of the centre: the red centre!
Als klein meisje (en ok, ook als tiener) keek ik naar Disney’s ‘De Reddertjes in Kangaroeland’. Twee muizen, Bernard en Bianca, die als rechercheurs naar de Australische outback vertrekken op Wilbur (een kneuzige maar hilarische albatros) om de Australische jongen Cody en een arend te redden van stropers. Het werd mijn lievelingsfilm, grijs gedraaid. Ik was meteen gegrepen door het land van de kangaroes daar aan die andere kant van de wereld. Wilbur maakte ook ff een detour langs the Opera House et voila: ik was verkocht. En nu gaat het dan eindelijk gebeuren. Van je droom een plan maken en gewoon Thijs, de wereldreiziger pur sang, meeslepen.

In Adelaide leverden we onze lelijke maar praktische hi-top campert in en kregen daar een (toen nog) spierwitte Mercedes X-klasse met 2 rooftoptenten en slim ingedeelde volledig uitgeruste campkitchen voor terug. Snel nog de laatste inkopen en cappuccino gescoord en toen vol gas richting the red centre. Even de navi instellen: in totaal ruim 1600km voor onze 1e plek van bestemming en even kijken....over 887km linksaf! Wat.the.fuck.

En wat een verademing om in deze wagen te rijden, Deutsche grünlichkeit. Via Port Augusta belanden we voor de eerste nacht in Pimba: een roadhouse langs de Stuart Highway met een tankstation en een freecamp site èn douches voor $4! Top geregeld. Een roadhouse is zoals je je een roadhouse voorstelt: een oud bruin prairie-pand met klapdeurtjes, veel rood stof, koud bier, een pompje voor wat diesel, een paar motelkamers en een stoffige campsite. Op die campsite zien we de vetst uitgeruste 4WD’s met caravans op safaristand en vouwwagens waar je bang van wordt. Maar we mogen d’r zelf ook wezen...! We arriveren rond 16.00u en dat is maar goed ook wat onze tent blijkt van binnen zeiknat en het matje aka matras idem dito. Maar de luchtvochtigheid is daar zo laag dat het ding in een uurtje droog is (of het komt gewoon omdat het matrasje zo verrekes dun is). Bij schemer rijden is sowieso geen strak plan want dat is gegarandeerd kangaroo koppen. De beroemde en beruchte roadtrains denderen wel door in de avond en nacht; die hebben gewoon een grill aan de voorkant waar ze de skippies instant op roosteren. De roadtrains vallen ons nog mee qua grootte: het zijn giants van vrachtwagens met 3 trailers erachter van ong 6mtr hoog. Kijk, das nog eens vervoeren. Maurik, eat your heart out! ;)
En verdwalen doe je hier niet (nee, zelfs jij niet moeders): je kan alleen maar noord of zuid. That’s it.

We koken ons maaltje (aardappels, vlees en groente zoals Thijs dat het liefst ziet) op ons propaan-gastelletje. De zonsondergang is vanuit de rooftoptent echt adembenemend. En dan is het om 18.15u donker en dan euh tja...ga je maar naar bed. En na zo veel samen ben je ook binnen een half uurtje wel uitgeluld dus dan biedt de laptop met een serie’tje uitkomst. Die nacht was het echt koud, zo koud dat de condens van onze lichaamswarmte aan de binnenkant van de tent zat en naar beneden druppelde zoals je dat alleen in een oververhitte biertent gewend bent. We klappen het ding in en voila: matras weer nat. Thijs zet vol trots koffie op z’n gasstel en laat de fluit van de fluitketel even lekker lang fluiten zodat de buren ons voor zeker wel moeten haten.

Gas erop en doooorrrrr. Maximaal snelheid is 110km/u want je wil echt niet iets harder die skippies raken. De volgende plek is Coobers Pedy: een dorpje in the middle van helemaal niks waar je voor je gevoel zo een filmset in loopt. Als een soort fata morgana doemt het voor je op. Palmbomen, een shell tankstion en oude mijnen en je bent er door. Bizar dat hier gewoon mensen wonen! Langs de gehele Stuart Highway in de staat South Australia liggen echt duizenden geschepte en platte skippies die worden opgegeten door eagle’s waar je “u” tegen zegt. Ze zijn net zo groot als een gemiddeld kind van 5 jaar oud (als een kind van 5 jaar 1.10mtr hoog is tenminste, heb alleen verstand van baby’s) met een spanwijdte van zo’n 3 mtr!
Magisch om ze te zien wegvliegen als je er langs komt rijden!

Die avond droppen we onze 4WD met tent en natte matras op een freecamp precies op de grens van de staten South Australie en Northern Territory. En toen maakten we kennis met het fenomeen bushflies..! Man man man wat een ellende is dat. Het zijn kleine vliegjes die zich aan je vastplakken, liefst in je gezicht, mond, neusgaten. Het duurt niet lang of Thijs heeft z’n eerste ingeslikt en weigert nog de auto uit te komen totdat het donker wordt want dan zijn die motherfuckers op miraculeuze wijze ineens verdwenen. Die nacht slapen we onder een gigantische sterrenhemel zoals je die alleen hier ziet en horen we de dingo’s huilen! Hoe gruwelijk vet!!!

De volgende ochtend hoeven we nog maar zo’n 435km, 4 uurtjes rijden tot Uluru, beter bekend als Ayers Rock. Onderweg laten we een stelletje emu’s passeren en kopen we snel vliegennetten voor over ons gezicht. Serieus je kan niet zonder! Smeer je buiten een bammetje kaas? 4 vliegen als dressing. Praat je zonder vliegennet in de buitenlucht? Je slikt er gegarandeerd 1 in. Adem je 1x voorzichtig in? Je zuigt er meteen 3 mee. De vliegennetten zijn echt heaven...en niet fotogeniek. We vervolgen onze weg naar Yalara, het dorpje op zo’n 20km van Uluru. We passeren onderweg nog Mount Connor: een berg die moederziel alleen is. Nog een uurtje vol gas en dan ineens doemt ie op. Hij is echt adembenemend! Een rode grote steen in een verder vlak landschap. Zo’n 3,7km lang en 348mtr hoog. Mijn eerste kennismaking was in ‘De Reddertjes’ en natuurlijk van films, plaatsjes en tv beelden (als je maar veel National Geographic kijkt, nerd die ik ben).  Maar om ‘m zo in het echt te zien: gruwelijk mooi. En ontroerend (Thijs vond me hierdoor eerder rijp voor de psycholoog dan aandoenlijk).

We gaan kamperen in Yalara: een oase in de outback. De camping is heel basic: veel rood stof, een stoffige maar warme douche, veel andere reizigers en nog meer vliegen. De vetste camping ooit! Er is een supermarkt en een restaurant en alles kost echt goud! Niet zo gek natuurlijk, moet van ver komen. We bezoeken direct het NP van Uluru en Kata Tjuta (een rotsformatie van dezelfde steensoort, 25km verderop). We rijden een paar rondjes om Uluru heen (je kan er ook omheen lopen, maar wij zijn van de gemakkelijke) en zoeken een paar kleine hike’s uit langs de rots. Op de wand zijn nog de oude aboriginal-tekeningen te zien. Het ding is gewoon zo indrukwekkend groot en gaaf in het uitgestrekte landschap. We zitten al vanaf 16u klaar voor de sunset (met een koud biertje). Het lijkt wel alsof die rots voor de achtergrond is geplakt. Tijdens de sunset kleurt ie in een adembenemende rood/goude kleur. Mooier wordt het niet. Moedertje Natuur heeft haarzelf overtroffen.

Die nacht staren we weer naar de sterrenhemel en op de achtergrond..... klinkt een soort van steenfabriek die 24/7 een mega kabaal maakt. Erg romantisch. Die nacht hebben we een prima temperatuurtje en kamperen was nog nooit zo leuk. We bezoeken de volgende dag Kata Tjuta, heel gaaf maar niet zo indrukwekkend als Uluru wat ons betreft. We hiken samen met nog 3,4 miljoen vliegen tussen de rotsen door. Supergezellig.

In de middag kwam een letterlijk hoogtepunt van deze trip. Even rewind naar een week daarvoor: ik ging met Thijs een weddenschap aan in welke richting de supermarkt lag (“rechtsaf Detje” - “nee man, zeker weten links”), en ik had als inzet een helicoptervlucht over Uluru (ik ging no way nog een keer een vervelend lange hike doen heur zoals in NZ ;)). Je moet gewoon je momenten pakken natuurlijk en ik was vrij zeker van m’n zaak. En jahoor, (even fast forward naar Uluru), die middag stegen we op om een hele vette vlucht in de heli om Uluru en Kata Tjuta en de uitgestrekte outback vanuit de lucht te bewonderen. Ik had 7x een hartverzakking omdat ik minder stoer ben dan ik me voordoe in zo’n ding, maar oh wat tof!!

Genoeg over rooie rotsen. Tijd voor het echte werk: zandhappen. Onderweg naar de gravelroads camperen we nog in Kings Canyon waar de dingo’s om onze auto’s over de campsite lopen op zoek naar eten en schoeisel. Vanuit de tent zijn ze maar op 2mtr afstand maar dat je op het dak van de auto ligt geeft toch een soort van mentale placebo-geruststelling. De gravelroads zijn gaaf en vooral gruwelijk stoffig. Het fijne stof komt gewoon tot in de achterbak, in onze kussens, keuken, koelkast, tent. O-ve-ral!

We rijden de off-road Mareenie-loop en eindigen na 9 dagen in de outback in Alice Springs. Een dorpje in the middle van Aussie met zelfs een KFC, McD en een Hungry Jacks. En 1 goeie koffietent, niet onbelangrijk. Het is pijnlijk duidelijk hoe de aboriginal gemeenschap niet mee kan komen in de hedendaagse maatschappij van vooral de blanke bevolking (en het toerisme) die is neergestreken in A.S. Ze zwerven, zorgen voor overlast, hebben vaak een verslavingsprobleem en bedelen. En dat terwijl dit eigenlijk hun land was. Veel ‘aboriginal-art’ wordt in galleries verkocht. Schreeuwend duur vooral. We genieten van de zon en de weinige vliegen. Dat is een dag later meteen over als het begint te regenen en gewoon niet meer stop voor de eerstvolgende 48u. En ik kan je vertellen: dan is kamperen in een rooftoptent ineens een heel ander verhaal. De bevolking is uitzinnig: voor het eerst sinds 2 jaar weer water in de rivier. Voor het eerst sinds die tijd weer echt regen. Hoe bijzonder?! Ja, hoe bijzonder kut! Ik realiseer me maar eens te meer dat mijn ik-heb-altijd-regen-waar-ik-ook-op-vakantie-ga-vloek echt next level is geworden. Alleen een vloedgolf in de Sahara kan dit nog overtreffen.

Een bezoek aan de Royal Flying Doctor Service in Alice Springs maakt alles goed. Wat zou ik daar graag als verloskundige aan de slag gaan. Het zit al in mijn hoofd sins ik de opleiding voor verloskunde deed, maar ik heb denk ik nooit echt het lef gehad om ook daadwerkelijk te gaan. Ik kan allerlei andere reden verzinnen waarom ik het nooit heb gedaan, maar het gaat vooral om lef hebben denk ik. Het was prachtig om te horen hoe de organisatie in elkaar zit en wat de artsen, verloskundigen en verpleegkundigen dagelijks voor hun kiezen krijgen. Zwaar maar gewaardeerd werk. Als er voor Thijs ook een avontuur in Australie in het verschiet zou liggen, zou ik het doen. Er is nog een vacature in Brisbane…..maar we komen gewoon samen weer naar Eindje hoor!

We logeren de laatste avond in een hostel, nogal een gehorige. Het was hier waar Thijs de buurtjes een halt toe riep dmv zijn befaamde woorden ‘HO-HO-HOOW’ als ze door onze muur dreigen te bonken door een potje stomende seks. Thijs is helemaal klaar met hostels en ik weet ondertussen dat ie het daarmee nog erg zwaar gaat krijgen.....

We vliegen vanuit A.S. naar Mackay, aan de oostkust, waar we door Lau en Hilke opgehaald zullen worden om te gaan zeilen door de Whitsundays...! It only get’s better!

XO
Det & Thijs

Ps: het werd helemaal niet beter, sterker nog: terwijl ik dit schrijf ligt Thijs opgenomen in het ziekenhuis in Altherton (Tablelands) met hevige buikpijn nadat we in de nacht op de emergency zijn beland. Na een CT-scan blijkt er sprake van 2 nierstenen en alleen morfine helpt de pijn wat te verminderen. Hij space’t ‘m aardig maar heeft ook veel pijn en al het vocht in zijn lijf (om de stenen eruit te spoelen), doen hem geen goed. No worries, als alles achter de rug is en als we er een beetje om kunnen lachen maar vooral opgelucht kunnen ademhalen zal ik er een blogje aan wijden.