Tablelands Hospital

Inmiddels zijn we weer moet voetjes op Nederlandse bodem, maar alles behalve ‘geland’. Dus we gaan nog even door met een paar blogs, kunnen jullie ook rustig afbouwen.

Speciaal voor M. Klomp aka Eugene: het begon zo mooi met adembenemend Magnetic Island en een wilde tocht om de ferry te halen. Maar al snel gooie een steen van 5mm in Thijs z’n urinebuis roet in het eten. Na veel pijn en een goede morfinetrip kwam er langzaam herstel. Life was even iets minder ‘good’. Maar we zijn weer up and running!

Op Magnetic Island droppen we onze campert op de enige camping. Nog steeds zijn we en beetje hyper van onze race naar Townsville en het net aan halen van de ferry. Zin in een koud drankje komen checken we in. En wat schetst onze verbazing: geen eigen alcohol? Euh what?! Nondedju! We kookten een heerlijke pasta (echt Italiaans recept ala Hilke) met een glaasje cassis ipv Shiraz. Echt superchill ook dat we er daar achter kwamen dat we maar voor 2 personen beddengoed hadden (in een camper voor 5pers, logisch) en ook borden/glazen etc voor 2. Dat was dus echt camperen.
Die ochtend werden we wakker met regen; what else? De possums gooien hele kokosnoten uit de bomen die rakelings langs onze campert gaan en tijdens het ontbijt krijgen we bezoek van walibies met kleintjes, possums, papegaaien in alle kleuren en maten en tot onze vreugde: een koala! Supervet. We pakken onze spullen en lopen een kleine hike van 1,5u met een fantastisch uitzicht als de zon begint te schijnen! Als kers op de taart spotten we een koala met een mini in haar buidel, erg bijzonder!
We rijden langs verschillende baaien en stranden en pakken in de middag weer de ferry terug, naar Townsville. Dit keer met wat minder haast.

We rijden nog een uurtje door en parkeren onze campert dan op een freecamp zo’n 7km voor het plaatsje Ingham. We maken het plan om de volgende ochtend heel vroeg door te rijden naar Tablelands: een gebied op hoogte tussen heuvels/bergen in het regenwoud met te gekke watervallen en veel natuurschoon. Het weer is hier meer dan beroerd en het is gewoon koud dus snel naar het noorden dan maar! We trekken het flesje rood open dat de avond ervoor dicht moest blijven toen Thijs plotseling buikpijn kreeg. Kan gebeuren natuurlijk, geen alarmbellen. Hij laat het eten staan, kan niet meer zitten van de pijn en spuugt alles wat hij in zijn maag had uit. Nou, dat is het wel dan, zou je zeggen. Maar de buikpijn wordt eerder erger dan beter en we verbouwen de camper van woonkamer naar slaapkamer en Thijs gaat met goede pijnstilling liggen en hopelijk slapen. Ik verhuis naar de camper van Lau en Hilke. Direct maar het flesje rood dichtgedraaid, want ik vertrouwde het toch niet helemaal.

Die nacht rond 01.00u was de pijn echt onhoudbaar, ondanks de pijnstilling. Hij had bewegingsdrang als een barende vrouw en bleef ook maar spugen. De pijn zat rechts onder in zijn buik en verergerde snel. Ik was bang voor een blindedarminfectie. Maar wat het ook was: dit was niet normaal. Na Lau en Hilke te hebben wakker gebonkt, gaan Lau en ik met Thijs naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Ingham. Snel de emergency gebeld en we mochten komen. Ik scheurde met die lompe campert richting Ingham waar Thijs urine- en bloedonderzoek kreeg en de arts werd in huis gehaald. Ook daar dacht men aanvankelijk aan een blindedarminfectie. Hij kroop tegen de muur van de pijn, op en rond het bed. Het kwam met vlagen en het ging weer. Ik wilde al mijn puftechniek inzetten die het altijd goed doet bij barende vrouwen, maar daar zat Thijs niet echt op te wachten. Na een dikke spuit morfine had ie de beste trip van zijn leven. Hij ontspande direct en checkte meer dan eens of zijn handen nog wel bij hem hoorden. Snel Lau weer naar de campsite gebracht en weer terug naar het ziekenhuis. Al snel bleek dat Thijs moest worden opgenomen voor verder onderzoek. Dus ik liet hem daar achter en ging rond 06.00u weer terug naar de campsite om even wat te slapen voordat ik weer moest aantreden.

Enkele uren later gingen Lau en Hilke zoals ons plan was naar Tablelands, ze konden toch niets doen en nog maar even genieten van hun vakantie. Het water kwam met bakken uit de lucht vallen. Ik reed voor Lau en Hilke uit en nam afslag ‘hospital’ ipv ‘Tablelands’. Die ochtend kreeg Thijs nog een keer morfine en daarmee was de pijn redelijk onder controle. In de middag volgde een CT scan: in geval van een blindedarmonsteking zou hij overgeplaatst worden naar Townsville voor een OK. Het was nog even afwachten of ze de uren wachten op een CT scan aandurfden, maar alles leek stabiel en zo kon ik in de middag Thijs met infuus en al in de camper duwen om elders de CT scan te laten maken om vervolgens weer in te checken in het ziekenhuis. Twee uur later volgde de uitslag: nierstenen, 2 stuks van 5mm. Voor ons een opluchting want dit leek medisch gezien een beter traject dan een blindedarm OK. De stenen moeten vanzelf van de nieren naar de blaas en dit veroorzaakt de enorme pijn. Eenmaal in de blaas geeft zo’n steen geen pijnklachten meer. Maar hoe dit traject verloopt en wanneer en hoelang het in beslag neemt weet niemand. Thijs z’n pijn ging over en hij werd aan het einde van de middag ontslagen. Hij kreeg 2 brieven mee voor evt een nieuw spoedgeval en we konden gaan. Wat. een. opluchting! We pakken meteen het gezondste maal bij de McD en besluiten om naar Hilke en Lau in Atherton te rijden. Een rit van ong 3u. Thijs was pijnvrij en ik vond het een fijner gevoel om met zijn 4en te zijn en daarnaast was daar een groter ziekenhuis dan in Ingham en die pleurisregen hier viel met bakken uit de lucht.

Zo gezegd zo gedaan. Maar de rit werd een regelrechte ramp. Het was donker, onverlicht en vooral het weer was erg slecht. Het regende hard en onze ruitenwisserbladen deden hun naam geen eer aan. De weg was een soort bergpas en op deze hoogte was er onwijs dichte mist. De enorme vrachtwagens kwamen als een malle achter mij aan, aangezien ze de weg kenden. Ik probeerde nog aan te haken zodat zij de skippies evt konden koppen, maar ze waren niet bij te houden. FOCUS! Maar dat was nog niet alles: al snel keerde de pijn van Thijs in alle hevigheid terug en de voorgeschreven paracetamol en ibu hielpen geen fuck. Onderweg stopten we 2x omdat Thijs niet meer kon zitten van de pijn en opnieuw misselijk was. Uiteindelijk is hij achterin gaan liggen en ben ik doorgeslakkerd. Na 3,5u arriveerden we bij Lau en Hilke. Knetterkapot maar blij weer met z’n vieren te zijn. Thijs’ pijn verergerde en was nog vele malen erger dan de nacht ervoor. Hij zat spugend op handen en knieën in het gras en zei: “Det, ik kan echt niet meer, breng me alsjeblieft naar het ziekenhuis”. Niet geheel toevallig lag die 5 km verderop. Samen met Hilke en Thijs achterin direct richting de emergency. We kennen de klappen van de zweep inmiddels. Thijs gaat onderweg bijna out van de pijn en ik jaag plankgas voorbij de emergency dus er moest ook nog eens een u-turn gemaakt worden, foutje. Ook op de spoedeisende duurt het vanwege drukte even voordat hij goede pijn med krijgt. Hij wordt opnieuw opgenomen, nu in het Atherton Hospital. Een middelgroot heel oud ziekenhuis, maar met goede zorg!
Het plan is om Thijs via infuus veel vocht toe te dienen, om op die manier zo snel mogelijk de steen eruit te spoelen. Liter na liter gaat in zijn lijf, maar komt er minimaal weer uit. Alleen zijn linkernier doet het werk en in zijn rechternier zit duidelijk de obstructie. De pijn wordt in toom gehouden door een fijne cocktail van morfine, oxycodon, ibuprofen en paracetamol en een spierverslapper. Ondanks die cocktail is de pijn soms sterker dan al het chemische spul bij elkaar. Tijdens mijn bezoek slaapt Thijs vooral. Gezellig. Behalve bij binnenkomst. Zonder me gedag te zeggen, doet hij meteen uit de doeken hoe het zijn buurman een ‘accident’ heeft gehad die nacht en alles heeft laten lopen in z’n bed. ‘Sjeeeezus Det, het hele bed zat onder. De Tuba was er niks bij!’ Vol verbazing vertelt hij over het bestaan van een soort rolstoel die je direct over de wc heen schuift. Ja, hij heeft het zich allemaal eens ff goed bekeken. ’Man man man, nog erger dan het hostel!’ Een voordeel: hij krijgt nu wel respect voor iedereen die in de zorg werkt. Die avond eet ik gezellig samen me Lau en Hilke wetende dat Thijs in goede handen is. Mooi ook om te zien hoe hij zich kan vermaken door met zijn eigen infuuspaal door de kamer richting de wc te jagen. In de late avond ontvang ik een appje van Thijs: hij vermoedt dat zijn buurman zichzelf op de wc heeft doorgespoeld. Hospital life, tough life.

De volgende ochtend krijg ik bericht van Thijs dat ie een rotnacht heeft gehad met veel pijn. Het gaat eerder slechter dan beter. Hij is een beetje de weg kwijt door alle medicatie en ziet het even niet meer zo positief in. Lau en Hilke vertrekken weer zoals we met z’n 4en gepland hadden richting Cape Tribulation. Ik blijf op de camping om in de buurt van Thijs te zijn en hem mee te nemen naar Cairns, mocht hij overgeplaatst moeten worden. Tranen met tuiten. Het voelt zo shit om daar met zoveel onmacht alles af te moeten wachten terwijl Thijs zoveel pijn heeft. Alleen camperen is daarnaast niet echt supergezellig en de reis krijgt zo een naar staartje en onze plannen die we nog hadden samen vallen in duigen. Maar we zijn in goede handen; Australie heeft hele goede gezondheidszorg, maar het blijft kut. Als ik in het ziekenhuis kom schrik ik me een ongeluk: Thijs is volledig opgeblazen! Zijn lijf kan het vocht niet allemaal verwerken en het treedt buiten de vaten. Hij lijkt tientallen kilo’s zwaarder en ziet er zwaar gehavend uit. Hij is kortademig, mogelijk door de extra belasting van zijn hart door al het vocht. En hij is een zombie, kan niet goed zien en focussen en slaapt veel. Inmiddels zit er bijna 10L vocht in zijn lijf, maar het komt er niet uit. Een andere optie is de steen vergruizen, dat moet in Cairns, maar de artsen willen eerst nog op deze voet verder dus we wachten af. Ik maak me ondertussen toch wel zorgen: wanneer wordt dit beter? Op deze manier gaan we de reis in ieder geval verlengen want hij is zeker niet vliegwaardig. Enkele uren later begint hij plotseling goed te plassen, liters en dat lijkt hem goed te doen. Hij wordt helderder en heeft minder pijn door zijn cocktail. Die nacht plast hij 3,2L! Beat that!!

De dag erna, het is inmiddels donderdag, krijg ik al vroeg een appje of ik hem kom halen. Hij mag naar huis. Hmmm, ben ik daar ook zo blij mee? Hij heeft die nacht dus veel geplast en de artsen denken dat we het ergste hebben gehad en meer dan pijnstilling kunnen we toch niet doen. We mogen een mooie pijnstillingscocktail incl spierverslappers meenemen en de opdracht veel te drinken. Thijs weet niet hoe snel hij daar weg moet, gewoon lekker de camper in. We besluiten wel die nacht zo dicht mogelijk bij het ziekenhuis te blijven, op de camping waar ik al verbleef al die dagen en waar al de camphosts echt superaarding en behulpzaam zijn, zoals we de Australiers hebben leren kennen. Thijs is slechter dan de dag ervoor, slaapt veel, is afwezig en heeft nog pijn en is soms kortademig. Drinken lukt niet, hij zit vol, snap ik wel: 10L. Maar hij blijft gelukkig wel goed plassen. Onze relatie gaat ondertussen echt next level: ik vraag enthousiast na iedere toiletbeurt wat de score is en toen ie ein-de-lijk weer eens ontlasting had gehad (dat kan in de weg zitten voor een niersteen), was ik in staat om een fles bubbels te ontploppen. Hahahah, wat zo’n reis niet al kan doen he. De sex was er wel ff af zeg maar ;)

Er volgt best een goede nacht en de dag erna reizen we verder naar Cairns. Thijs drinkt weer wat meer (maar kan geen water meer zien) en het medisch dossier is naar Cairns verstuurd voor het geval dat het nodig mocht zijn. Het medische team waren ware helden en hebben het allemaal perfect geregeld voor ons. Big shoutout naar hen en naar onze favoriet: nurse Scott!!

In Cairns regelen we ook een campsite voor Lau en Hilke en daar in de stad treffen we ze weer! Zo fijn! We drinken samen een biertje aan de lagoon en omdat Thijs weer moet liggen, vervolgen we de avond op de campsite. We eten gezellig samen en Thijs eet zowaar ook wat. Die nacht en ochtend erop heeft Thijs nog wel pijn, maar in de loop van de zaterdagochtend lijkt hij volledig op te knappen en al het vocht uit te plassen! Binnen 2 dagen zit hij dan weer op zijn normale postuur en al zijn pijnklachten zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Bizar! We kunnen die zaterdag samen met Lau en Hilke nog een dag door Cairns struinen, goede koffie drinken, de haven verkennen. We sluiten af met een diner en drinken drankjes tot in de late avond. En Thijs is er gewoon bij.

Zondagochtend brengen we na het ontbijt Lau en Hilke naar het vliegveld. Ze vliegen terug naar huis, Sydney. We hebben enorme steun aan ze gehad tijdens de opname van Thijs en vooral 2 heerlijke weken met z’n 4en gehad. Veel gelachen, veel mooie avonturen beleefd, De Tuba, gehuild (ik dan), zorgen gemaakt, nachtelijke ritjes naar het ziekenhuis, gezeild, gebaald van het weer, nog meer gelachen, gesnorkeld, goed gegeten, indrukwekkende natuur gezien, exotische dieren van dichtbij bekeken, met z’n 4en in een camper geslapen, lekkere koffies uitgezocht en vooral veel gedronken. Het was top!!! We gaan ze gewoon gruwelijk missen het komende jaar!!!

Thijs en ik reizen door naar Palm Cove, waar we de oude campert parkeren en inruilen voor een echt bed. Een duiktrip en struinen door het Daintree Forest staan nog op het program. Wordt vervolgd. 

XO

Det en ‘stoneyboy’ Thijs