Great Ocean Road tot aan Adelaide

24 mei 2019 - Adelaide, Australië

Na alle hipsters en koffie’s in Melbourne is het weer eens tijd voor wat natuurschoon.
Althans, eerst nog ff wat surfcultuur opsnuiven. We starten aan de GOR: Torquai (spreek uit als Tork-ie). De geboortestad van de surfcultuur. Hier ging ooit de eerste plank mee het water in om over een golf te jagen. En dit is ook het stadje waar de roots van het surfmerk Rip Curl liggen. Ik vergaap me natuurlijk in de grootste Rip Curl store en in de dito outlet waar we een wetsuit pour moi op de kop weten te tikken. Altijd handig natuurlijk, vooral in Eindje ;|. Nou moet ik wel toch echt het water in, tot nu toe was het te koud….maar die vlieger gaat nu niet meer op. Op famous (want wie kent het nou niet?) Bells Beach wordt het weekeinde dat wij er zijn de Rip Curl Pro gesurfd, dè worldleague-wedstrijd van het golfsurfen waar alle wereldtoppers hun kunsten laten zien. Op zaterdag slapen we voor het eerst deze reis uit (ja, we zijn serieus waar iedere keer ‘op tijd’ uit ons nest voor vakantiebegrippen, anders zo zonde van je dag he). Dit keer besluiten we eens anders; het is koud en het regent als een malle dus waarom opstaan? We zijn van plan om aan het begin van de middag naar de Rip Curl Pro te gaan. Alleen hadden deze surfkneuzen ff geen rekening gehouden met de fenomenen ‘eb en vloed’ en laat het nou die ochtend al megavroeg vloed geweest zijn en dus begin van de wedstrijd. Dus we rijden op ons gemakje naar Bells Beach en precies op het moment dat we daar aankomen wordt het eb en surft John John Florence (alleen die naam is al tropisch) naar de winst. Hoppa, einde festival. Wat. Een. Timing. Zwaar teleurgesteld dropen we af, terug naar Geelong. We pikken daar nog net de race om de wereldtitel ‘hoe-hak-ik-zo-snel-mogelijk-een-boomstam-door’. Hilarisch en zeer vermakelijk. Allemaal kanonnen van kerels waar de lompheid vanaf druipt en het bier uit de poriën stroomt (hier kunnen we over meepraten), dus we voelen ons hier helemaal thuis. We juigen hard voor de winnaar en de volgende ochtend bij het doorspitten van de regionale krant beseffen we ons pas wat zo’n titel hier betekent: eeuwige roem!

De volgende dag zijn de grote surfhunks nog steeds aanwezig op de metershoge golven van Bells Beach, dus we nemen onze revanche een beetje. Echt gruwelijk vet om te zien! Daarna zelf maar weer eens een boardje gehuurd. Wetsuitje aan (en das nogal een hele operatie kan ik je vertellen, we huren voor 2 uur een board waarvan ik makkelijk 1 uur vol maak met het aantrekken van dat uberstrakke ding).
Drie jaar geleden heb ik tijdens mijn reis door Australie een week lang in een surfkamp doorgebracht. 4 uur per dag lagen we in het water en de overige uren draaiden ook om surfen, vooral de chille lifestyle za-ma-zegge. Sinds 3 jaar dus weer voor het eerst op een board en dus even testen over we nog op hetzelfde niveau zitten als toen: type ‘kneus’. Surfen bleek destijds de enige activiteit die ik leuk kon blijven vinden, zelfs bij gebrek aan talent. Aan de lessen lag het toen trouwens niet. Ik begon samen met Nanne en zij kon het wel en ik niet. Zij is doorgestoomd tot een profi surfchick die heel haar ‘hebben en houwen’ in NL heeft achtergelaten en al 3 jaar d’r skills toont in Aussie, Bali en Sri Lanka waar ze nu surfinstructrice is. Elke dag word ik op haar instagram geconfronteerd dat er een pijnlijk duidelijk verschil zit tussen hoe ik denk dat ik eruit zie als ik surf en hoe ik er daadwerkelijk uit zie. Maargoed, ik dwaal af. Even terug naar m’n wederkennismaking met m’n board. Score: 4x staan in een uur. Jaja mensen, viel niks tegen. Thijs zit gelukkig op hetzelfde niveau. De volgende dag bleek het jammer genoeg een knap staaltje beginnersgeluk, of het lag aan m’n smallere board (ofcourse) maar we hebben weer ouderwets veel water gehapt en de inmiddels welbekende ‘scorpio’ uitgevoerd (zie Sydney, Bondi Beach). Thijs ging wel redelijk lekker maar verzoop ‘bekant’ door dat ie een wetsuit aanhad van iets meer dan formaatje ‘schraal’ en dus vol liep met water. En het was echt koud!

De weken erna was het gewoon echt te koud om te surfen, echt. En te harde stroming.

We vervolgen de GOR richting Anglesea, Ayers Inlet en Lorne en parkeren ons bussie eerst op een freecamp in de bossen waar we op een schoolkamp stuiten. De kids hiero krijgen het survivallen met de paplepel ingegoten. Daarna staan we in Apollo Bay met een grandioos uitzicht over zee. Over het algemeen is het echt veeeel kouder en natter dan gedacht en gehoopt. Maar dat mag de pret niet drukken. De route langs de kust is prachtig, bochtig en heeft vele gave look-outs langs de ruige kuststrook. We belanden in Otway NP waar we een zipline tour doen door de boomtoppen. We zagen ons al over een ravijn heen jagen zoals bij WIDM. De werkelijkheid lag ietsje anders. De langste zipline was weliswaar 120mtr lang en 24mtr hoog en was zeker tof, maar net iets minder spectaculair.

En weer doorrrr. Richting de iconische ‘12 apostels’. 7 hoge en op zichzelf staande rotsen vlak voor de kust. Jep, geen 12 maar 7: 2 ingestort een aantal jaar geleden, maar het zijn er nooit 12 geweest. De Aussies houden nogal van overdrijven. De kustlijn is prachtig en heel vet om deze stenen eens in het echt te zien. De weg zelf is eigenlijk niet zoveel aan: je bent omringd door struiken en je kan de kustlijn dus niet eens zien. Het is eigenlijk gewoon een provinciale weg met struikgewas. Het mooiste gedeelte hadden we duidelijk al gehad. Het wordt volgens velen ‘de mooiste route ter wereld genoemd’. Maar heel eerlijk: no way! Het is zeker prachtig, maar als je eenmaal in Nieuw Zeeland bent geweest, kan dit daar echt niet aan tippen. Daar zijn bijna alle wegen van kaliber GOR x10. En ook in Europa vind je mooiere routes dan deze. Natuurlijk zijn er de bekende bezienswaardigheden langs de route, maar dat maakt het zeker nog niet de mooiste route ter wereld. Nou, weten jullie dat ook weer, kan je dus schrappen van je lijstje ;)
Aan het einde van de route strijken we neer in het uitgestorven dorp Nelson wat eigenlijk maar uit 1 kroeg bestaat. Das precies genoeg voor ons, dus we drinken een pint tussen de locals en trekken de volgende dag weer verder.

Op weg naar Adelaide stoppen we even in de plaats Mount Gambier waar we een giga sinkhole in het midden van de stad bekijken en een mega-felblauw meer die met name in februari nog veel blauwer wordt. Waarom weet niemand precies, maar bijzonder is het zeker. In Robe hebben we eindelijk weer wat zon en een mooi plekkie aan zee dus we parkeren daar ff voor een paar dagen voordat we doorcrossen naar Adelaide. Leuk, maar niks bijzonders over te melden. Dus dat.
Onderweg naar Adelaide belanden we na een heuse storm met gruwelijk veel regen in een zandstorm. De hemel kleurt oranje/bruin en de binnenkanten van onze neusgaten idem dito. Later blijkt op het nieuws dat wat noordelijk dan waar wij ons bevonden een heel dorpje die dag in het pikkedonker gehuld was door de zandstorm. Vrij uniek en angstaanjagend!

Via de Adelaide Hills en McLaren Vale (veeeel wijn) komen we aan in Adelaide. Adelaide zelf is een mooie stad met oude gebouwen, een botanische tuin en een gezellige winkelstraat. We hadden weinig verwachtingen en het verrast ons positief. Net als Melbourne ademt het sport en overal pronken grote sport’ovals’. Het is vooral koud (11gr) en errrrg nat. En als je eenmaal in Sydney en Melbourne geweest bent, dan is Adelaide toch een beetje het lelijke eendje. Daar doen we het vast gruwelijk mee te kort, maar het zegt vooral iets over die andere steden. We sluiten de trip Sydney-Adelaide af met een pasta’tje bij Jamies Italian in het CBD van Adelaide.
Life is still good.

De volgende dag leveren we de campert in voor een 4WD met rooftoptent.

OP NAAR DE OUTBACK!!!

X-O Thijs & Det

Foto’s

5 Reacties

  1. M. Klomp aka Eugene:
    24 mei 2019
    Klinkt allemaal goed.
    Ik miste alleen mijn samenvatting.
    ❤️❤️❤️
  2. Dette:
    24 mei 2019
    Oh wow Eugene! Scherp! Was een test ;) Volgende keer zit ie er weer bij hoor. Toch top dat je uit noodzaak dan maar het hele verhaal hebt gelezen. Kusjes!
  3. Dees:
    24 mei 2019
    Nou Ber, ik ben weer bijgelezen met een kopje koffie (geen cappuccino helaas), liggend in de zon. Totaal niet jaloersmakend die verhalen van jullie. Zwijmelend terugdenkend aan onze reis 6.5 jaar geleden (wattt zolang geleden al)! Geniet nog lekker samen!! Tot snel.
    Xxx
  4. Ellen Geven:
    24 mei 2019
    Hey Dette en Mathijs,

    Sorry, dit keer niet de eerste reactie op het mooie verhaal.... kermis Breedenbroek ging dit keer voor,ha,ha ! Ik denk dat jullie na dit verhaal al weer veel meer hebben gezien en meegemaakt. Hoop zo dat jullie het laatste gedeelte van de reis met iets hogere temperaturen kunnen afsluiten.... bedankt voor de prachtige foto's.
  5. Ella:
    27 mei 2019
    Wat een geweldig verhaal weer en een schitterende kustlijn daar! Prachtige foto's!
    Geniet weer met volle teugen van jullie komende week!!
    xx Ella