Waar is Whallie? In Kaikoura!

3 april 2019 - Kaikoura, Nieuw-Zeeland

Speciaal voor M. Klomp aka Eugene: eindelijk strand! En zon! En een rood verbrand huidje. Superchille dagen met enige ‘kampeerellende’ (tja, je moet je ergens druk over maken, niet?). Kleine kater door de mooie wijnstreek en een giga potvis gezien. Life is good. 

Vanuit Franz Josef was onze volgende place to be: Abel Tasman (who?) National Park. Abel Tasman is een Nederlander die ooit dat gedeelte in het noordelijke puntje van het Zuidereiland heeft ontdekt. En dat heeft ie goed gedaan want het is er opnieuw wonderschoon. We waren zwaar toe aan een beachday (want ons leven is op dit moment heeeeel erg zwaaaar..). Op de heenweg free camp bij Hope Saddle. Een mooie look-out met heul veul wespen. Score wespen vs Thijs & Det: 2-0. 
Ik wilde zo graag een echte wilde kiwi zien. De eerste die we tegen kwamen was helaas al plat. De 2e ook. Maar daar op Saddle Hope had zich een mega kolonie verzameld. Superlief eerst, totdat deze kolonie agressiever bleek dan dat ze eruit zagen. Tot zover mijn liefde voor de kiwi. 

Eerst richting Golden Bay. Een mooie baai in de buurt van Abel Tasman. Prachtig met mooi weer, denken we. Maar we zetten ons kunstje voort: aankomen met slecht weer. Dus ook deze keer. Hippiedorp Takaka bood uitkomst. Lekker een bakkie capuccino tussen alle McHammer-broeken, dreadlocks en cannabisgeuren. Chill. Na 3x de baai te hebben gereden op zoek naar de zon, uiteindelijk neergestreken op Tata Beach. Eigenlijk was het te koud en helemaal leeg, maar: stoeltjes neer, biertje erbij, kuil eromheen gegraven. Niks meer aan doen. Tegen etenstijd begon de zon te schijnen en ons diner aan het strand gemaakt. Het leven kan soms niet beter. Die nacht weer lekker free campen onder een brug. Wij draaien onze hand er inmiddels niet voor om. 

De volgende ochtend wekkertje gezet, 08.45u vertrek. Om 10.30u vertrekt de watertaxi naar het Abel Tasman National Park. Daar gaan we een gedeelte van de Abel Tasman Coast Track lopen, de meest bekende en geliefde track van heel NZ. Van tevoren nog even een kop koffie is het plan. Normaal gesproken een rit van 40 min. Maar we kennen onze campert, die doet daar iets langer over. Maar het loopt allemaal anders. Door wat boomkap-werkzaamheden op Takaka Hill lopen we serieuze vertraging op en wordt het haasten. Vol gas de berg af en we ruiken de remmetjes al. Onze Calimero heeft het serieus zwaar. Met gierende bandjes, vliegend over een drempel en strak geparkeerd in het enige overgebleven parkeerplaatsje arriveren we om 10.30u sharp. Alle brave burgers staan al in een rijtje om in de boot geladen te worden en wij sluiten feilloos aan. Wij worden in de boot gedropt, de boot gaat op een paar wielen en wordt achter een traktor gehaakt. En zo worden we over de weg naar het strand gereden. Als een stel luie tosti’s. Echt hilarisch! Uiteindelijk gedropt op het strand nadat we een paar zeehonden van dichtbij hebben gezien en een track van 2,5u gelopen door het regenwoud langs de kust met de meest mooie uitzichten. De zon begon te schijnen en dat maakte het groen nog groener en de blauwe zee nog blauwer. Aangekomen aan het strand was het een beetje fris, maar: bikini aan en gaan. Als je geen factor 50 smeert hier dan ga je er aan, frisjes of niet. De wind voelde koud maar de zon scheen, maar: smeren. Waarschijnlijk toch te lafjes geweest want we waren beiden type ‘medium kreeft’. Gelukkig van collega (hulde aan Lara!) aftersun met aloe vera meegekregen. Het was echt een topdag. Met de watertaxi terug naar de volgende free camp site. Thijs verheugde zich op de zalm en gebakken aardappels die we hadden ingeslagen. Maar camperen staat vaak gelijk aan incasseren. Net aankomen op de free campsite bleek onze watertank leeg, hmmm. Nog 1 fles bronwater; daarmee het eten wassen en de tandjes poetsen. En toen gebeurde het: tijdens het koken ging ook ons gas op. Het werd dus gewoon een bammetje pindakaas. Die blik in Thijs z’n ogen. Het leven liet hem op dit moment even struikelen. Snel een koprol ervan maken en weer door…!! 

Maar na deze kleine teleurstelling betekent het ook dat een kinderhand snel gevuld is. De volgende ochtend direct gasfles gevuld, water bijgevuld en op een camping een warme douche: heaven!
Nelson blijkt een supergezellig stadje. Compact, aan de zee. Zonnetje, goede capuccino en meer hebben we niet nodig. Terwijl we door de stad lopen klinkt het middaggebed van de moskee op standje gehoorbeschadiging door de stad en houden we met iedereen 2 minuten stil van 13.32u-13.34u, ter nagedachtenis aan alle slachtoffers van de aanslag in Christchurch, precies een week daarvoor. Indrukwekkend wel. 
De volgende dag brengen we nog in Nelson door en tegen de middag rijden we naar Renwick, een gehucht bij Blenheim en het hart van de wijnstreek Marlborough (dat is de dure variant van Marlboro, maar het effect is hetzelfde:  zijn het niet je longen, dan is het je lever die eraan gaat ;)). We belanden op een prachtige wijngaard, zon, zitzak, parasol, wind door de bomen en aardige locals, waar we meerdere wijnen proeven en daarna meteen maar een fles meester maken. Zwalkend weer naar onze campert die gezellig op een parkeerplaats staat bij de plaatstelijke rugby vereniging. Dit wordt onze slaapplek. 

Met een kleine kater de volgende dag op naar Kaikoura. We hebben een boot geboekt om whales te spotten. Het is prachtig weer in het hele noorden van het Zuidereiland: this was our lucky day. Think again: zo’n 30 km voor Kaikoura belanden we in een mistzak waar we niet meer uitkomen. Zicht: nul komma nul. De tocht gaat toch door en de kapitein vaart gewoon net zo ver totdat we uit de mistzak zijn. De zee (in de mistzak) is heftig die dag. Had mijn kotszakje in de aanslag en leek erop dat ik ‘m nodig ging hebben, maar de drukpunten op mijn pols en vingertoppen hielpen net genoeg. De albatrossen maakten nog het meeste indruk: mega groot en zo mooi! Alleen een flamingo kon mijn hart sneller laten kloppen, maar moet nu die plek delen met een albatros. Na lang dobberen, met een megafoon onder water luisteren en turen over de zee kwam Wallie boven. Een dikke sperm whale (potvis) kwam boven blazen. Het lijkt alsof je naar de bovenkant van een grote grijze onderzeeer kijkt. Na flink adem happen, water spuiten, toiletteren en het testen van zijn drijfvermogen, ging hij na 15min weer naar beneden. En dan komt het moment: de staart wappert even voordat ie ondergaat. Machtig en imposant en zo voorbij. Bucketlist: vink. 
De terugweg verliep rustiger. Voor de Chinezen aan boord verliep de toch minder fortuinlijk. Ze filmden iedere seconde voordat ze op de boot gingen, maar eenmaal op de boot waren ze allemaal gevloerd door de misselijkheid. Kotszakken vol werden weggesleept en ze hebben alleen de bekleding van de stoelen van dichtbij bekeken. 

Kaikoura blijkt naast Christchurch flink getroffen door de aardbeving 8 jaar geleden. Door de beving heeft zich een aardkorst ontwikkelt ong 20 km ten noorden van het stadje. Surfers maken hier gretig gebruik van; de golven zijn echt top! 
In Christchurch trouwens reden we over een weg die pas sinds enkele weken weer open was sinds de beving. En voor ons was het niet zo duidelijk; maar op iedere open plek in de stad miste iets, iets wat er ooit heeft gestaan maar door de beving is vergaan. Nog steeds zijn de Nieuw Zeelanders aan het opbouwen sindsdien. 

Next: met de boot naar Wellington! Noordereiland here we come! 

XO 

Thijs & Det 

Foto’s

7 Reacties

  1. Lieneke van den Brink:
    3 april 2019
    Wat een heerlijke verhalen om de dag hier te beginnen☺️!
  2. Martina:
    3 april 2019
    Wat een schoonheid...
    Hang aan je lippen Det..
    Heel veel plezier nog samen!
  3. Ellen Geven:
    3 april 2019
    Heerlijk om te lezen!!! En dat weer valt toch wel mee aan de prachtige foto's te zien?? Enjoy...
  4. Karine Raterink:
    3 april 2019
    Prachtig.Wat een avontuur Bernard en Bianca!!
  5. Vincent:
    3 april 2019
    Wow Bernie en Thys,
    Wat een machtig mooie reis. Tot nu toe een herbeleving voor mij. Behalve dat kotsen dan en lege gasflessen en te weinig water.

    Na de oversteek naar Noord heb ik dat niet, jammer genoeg. Maar de schrijfstijl maakt het niet moeilijk om in te leven.

    Thanks again.
    Den Uncle
  6. Marloes:
    5 april 2019
    Ziet er super mooi uit daar!! Op de foto's ziet het er in ieder geval wél warm uit ☺️
  7. Lara Kooyman:
    18 april 2019
    Weer genoten van je heerlijke schrijf stijl. En fijn te lezen dat de aloe vera after sun goed dienst doet Down Under.