Van de Queen naar Franz Josef

Speciaal voor M. Klomp aka Eugene: onze campert voortgeduwd naar Queenstown, waar we in een Mario Kart van de berg afvlogen. En een wandeltrack van 5u (in ons geval 8u) om een gletsjer te zien: nooit meer (in het vervolg pakken we een heli), maar wat was het vet! En Thijs vergat z’n handdoek bij het douchen, maar een fohn bood uitkomst. 
--------------

Ssssllllllllurp, zei onze campert. Voor de laatste en 4ekeer de bergpas tussen Milford Sound en Te Anau gereden. De campert heeft het er moeilijker mee dan wij en sjjllllllurpt als een malle. Het is echt een geweldig prachtige route en we komen eigenlijk tot de conclusie dat de route mooier zelf nog mooier is dan het uiteindelijke doel zelf (Milford Sound); een decor zo mooi, de natuur is ons echt de baas. Later lees ik ditzelfde terug in de Lonely Planet, denk dat ik me maar aanmeldt als potentiele schrijver ;) ghehe. 
We lunchen in een verlaten stukje op de bergpas met een grandioos uitzicht. Ok, genoeg superlatieven, waar het op neer komt: je kan het slechter treffen. Behavel sandflies, die nasty mother f*ckers zijn de enige die we voor lief moeten nemen. 

Terug in Te Anau wagen we ons aan het begin van de Keppler Track. Op het punt dat het echt mooi wordt, moeten we terug ivm tijdgebrek. Timing is alles en daar moet nog even aan gewerkt worden. Kleinigheidje.

Van Te Anau naar Queenstown. Anne en Maartje: regen! Des te meer reden om onder de eerste de beste parasol neer te struinen met een klein biertje en een fish ’n chips on the side. Die nacht free campen we aan Lake Wakatipu en de sandflies houden van Thijs….

De volgende dag is het sightseeing Queenstown. We hebben er een handje van dat het de dag van aankomst slecht weer is en de volgende dag top. Alleen deze ochtend wil nog niet echt meewerken. De ligging van Queenstown is prachtig: aan een fraai blauw meer omringd door bergen. Het lijkt wel alsof ze geprojecteerd worden op een groen scherm, zo 1 waar Frits Wester altijd voor zit. Maar dan in het echt, opnieuw prachtig. Het stadje zelf heeft net zo veel (ok, of weinig) inwoners als Dinxperlo, voelde me dus meteen thuis. Maar het wordt overspoeld door alle thrillseekers die gaan paragliden, bungeejumpen, waterjetten of wat je nog maar meer kan bedenken om je leven voor je wagen. Wij besluiten de gondel berg op te nemen (zeer uitdagend). En vanaf de top zagen we: helemoal niks. Zo’n dichte mist dat we bijna op de tast rondliepen. Nog even 2 rondjes in een Mario Kart de berg af. Op You Tube echt heel vet, zonder uitzicht vooral spannend of je niet op een Chinees voor je klapt. Serieus: de Aziaten zijn echt overal. O-ve-ral. Met hun fototoestellen, telefoons, selfiesticks, survival-uitrusting, ga zo maar door. 
Na 3u wachten lichtelijk teleurgesteld naar beneden. Dan maar een hamburger bij FergBurger (aan de rij te zien moet je echt daar zijn en wij gedragen ons graag als een kuddedieren). En serieus: na 23min beneden is er zon en uitzicht vanaf de top. Snel de burger doorgeslikt en toch maar weer opnieuw naar boven. We slaan de thrillseeker-dingen ff over, zo overrated, haha. En doorrrr. Richting Wanaka vinden we een prachtige free camp site aan het meer: das een plus, kunnen we in ieder geval iets meer dan een Belgische douche nemen. En plee’s die doorspoelen: heaven!! Eindelijk kunnen we de volgende ochtend de achterklep open doen terwijl we nog in bed liggen: zon schijnt, super uitzicht, check! Ik wil niet zeggen: ik kan nu vredig sterven, want liever niet, maar het komt in de buurt. 

Later die dag (3x getankt, de campert de berg op geduwd) komen we aan in Franz Josef Village. Anne en Maartje: regen. Maar hej, het heeft een Irish pub dus we klagen niet. We vinden een megavette camping aan de voet van de berg, omringt door Palmvarens (weet niet of dat echt zo heet, maar het is een varen in de vorm van een palm). Tijdens een biertje (happy hour, het werden er dus een stuk of 6) met nog 3 andere Nederlandse stellen moedigen we ‘ons Max’ aan. Topsfeertje. We maken ons plan voor de volgende dag. En daar ging het mis: ik werd overmoedig. 

Een track van 5u zouden we gaan lopen richting de gletsjer, met een magisch uitzicht aan het eind. Dus geen helicopter maar lopen en wat klimmen. We besloten om te gaan lopen vanaf het dorp naar de start van de track. Dit bleek toch nog zo’n 4km te zijn, maar met een capuccino in de hand moest dat goedkomen. Onze buurman de Fransoos bood ons nog aan mee te nemen; neuh, neuh, niet nodig. Ik was al bijna kapot en toen moest de track nog beginnen. Bij de start werden we nog wel even gewaarschuwd dat er in de afgelopen jaren 3 toeristen tussen 6 planken van de track af kwamen. Lekker positieve start. Het eerste half uur kon ik nog lachen op m’n Air Maxjes. Maar na 2 watervallen, 3 rivieren, 209 glibberige en steile rotsen en 4 zeer gammele swingbridges verdween die glimlach en kon ik wel janken. Ik heb mijn conditie, behendigheid en motorisch gevoel achtergelaten op de middelbare school, zo bleek. Na bloed, zweet en enig gevloek komen we uiteindelijk aan bij het uitzichtpunt bij de gletsjer: echt fantastisch! Echt een dikke prima en het was het meer dan waard. Bizar om dat vele ijs te zien, de kou die er vanaf komt terwijl de zon op je gezicht brandt (jaja, de zon!). Toen nog terug. Afdalen ging aanmerkelijk sneller. Vooral omdat dat vooral glijdend ging, niet op vrijwillige basis. Even de score: 8 uren gewandeld, 1 gat in m’n nike’s, 162 verdiepingen geklommen, 24.8 km gelopen (want jaaaa, we moesten ook nog 4km terug naar de village, waar de meest gammele brug ons opwachtte…) en 32.678 stappen gezet. Maar het was het gaaf! Daarna onszelf even getrakteerd op een hot pool, lekker gaarkoken.  

En hoe doen we het als ANWB aka camper stelletje? Nou, we zijn hard op weg om gold member te worden. We hebben een week nodig gehad om even ons ritme te vinden in zo’n kleine unit. Op de dagen dat het droog is, is het genieten en kan alles doorluchten. Op de andere klamme en natte dagen staat de campert bol van een bepaalde geur, we kunnen dit zelf ook nog niet plaatsten, maar kunnen jullie vertellen: fris is anders. Maar ook dan is het nog genieten hoor, do not worry. En een handdoek meenemen als je gaat douchen klinkt logisch, maar is niet perse nodig. Een fohn voldoet ook, zo bleek voor Thijs. En daar stond ie dan zich op de campingdouche zich compleet droog te fohnen omdat ie de handdoek was vergeten, hilarisch. En verder: bier, heel veel bier. Hydrateren kan je leren.

Liefs, 

Thijs & Det

PS: net gehoord dat die ene gammele brug in Franz Josef village het heeft begeven vanwege het noodweer. Tijdens de terugweg hebben we even een eindsprintje ingezet om de brug over te komen. Dachten op dat moment dat die brug die ene enorme olietanker niet zou trekken… nou heeft alsnog de regen ‘m genekt. ‘Net’ op tijd weg.